Song Top75

En dan jas ik er de songs/tracks/singles-lijst er ook maar even door.
Noot vooraf: in eerste instantie liet ik meer dan één nummer per artiest toe in de lijst, maar toen stond Annie dan ook 4x in de Top 20 (en alle tracks van Universal Audio in de Top100.
Maar even gekortwiekt dus, en hier en daar onder het eufemistische 'ook goed' nog wat nummers opgesomd als daar aanleiding toe was. Allez, zonder verder gedoe:

Het Beste van 2004: Songs

1
Girls Aloud

The Show
[ook goed: Hear me Out, Graffiti my Soul]

2

The Delgados

Everybody Come Down
[ook goed: The City Consumes Us, Girls of Valour]



3
Pet Shop Boys

Flamboyant




4
Annie

Me Plus One
[ook goed: Always Too Late, Heartbeat, Chewing Gum]



5
Ada

Maps
[ook goed: Lovelace]


6The Go! Team

Ladyflash
[ook goed: Bottle Rocket, The Power is On]

7
Tiger Baby

Shy
[ook goed: Split of a Second, Sweetheart]



8
McLusky

She Will Only Bring You Happiness




9
Maximo Park

The Coast Is Always Changing




10
The Modern

Suburban Culture




11. Britney Spears - Toxic
12. Bloc Party – Helicopter
[ook goed: Banquet, Little Thoughts]
13. Rex The Dog - I Look into Mid Air
[ook goed: Prototype, Frequency]
14. Scissor Sisters - Comfortably Numb
[ook goed: It Can’t Come Quickly Enough]
15. Language Of Flowers - If Its Not You
16. Johnny Boy - You Are The Generation That Bought More Shoes And You Get What You Deserve
17. The Organ – Brother
[ook goed: Steven Smith]
18. Estelle – 1980
19. Black Strobe - Italian Fireflies
[ook goed: The Abwehr Disco]
20. Three of a Kind - Babycakes (2-Step Mix)
21. Lali Puna - Faking the Books
[ook goed: 1-800-FEAR, Left-handed]
22. Jamelia – Superstar
[ook goed: DJ]
23. Natasha Bedingfield - These Words
24. The Killers - Mr Brightside
25. Klee – Für Alle, die
26. Kylie Minogue - I Believe in You
27. März - Blaue Faden
28. The MFA - The Difference It Makes (Superpitcher Mix)
29. Freezepop - Here Comes a Special Boy
30. Franz Ferdinand - Darts Of Pleasure
31. Trouble Everyday – What’s Wrong (Pink Skull Remix)
32. Special D. - Home Alone (Party Radio Mix)
33. Electrelane - The Valleys
34. Epo 555 - What's Wrong With Disco Tango
35. Ratatat - Seventeen Years
36. The Streets - Blinded by the Lights
37. Snoop Dogg - Drop it Like it’s Hot
38. Trembling Blue Stars – Helen Reddy
39. Client - Radio (Rex The Dog Remix)
40. I am the World Trade Center - Future Sightings
41. O-Zone - Dragostea din tei
42. Shootcharlie - Come Around
43. Rosenstolz - Liebe ist Alles
44. Nina Sky Feat Jabba - Move your Body
45. Scent - Up and Down
46. Junior Jack - Stupidisco
47. Fierce Girl - Double Drop
48. Bauer - Thin White Line
49. Emma Bunton - Crickets Sing For Annamaria
50. Moneybrother - Its Been Hurting all the Way with you Joanna
51. Joy Zipper - Baby You Should Know
52. The Concretes - You Can't Hurry Love
53. Miss Kittin - Requiem for a Hit (feat L.A. Williams)
54. Junior Boys - Birthday
55. The Magnetic Fields - I Don't Really Love You Anymore
56. Air - Cherry Blossom Girl
57. Biba Binoche - Je Chante pour Toi
58. Blue Cafe - Love Song
59. The Devils - Come Alive (Tiga Remix)
60. MIA – Galang
61. Tiga - Pleasure from the Bass
62. Destiny’s Child - Lose My Breath
63. Shapeshifters - Lola's theme
64. girlsareshort - I Wonder If I Take You Home
65. Rachel Stevens - Some Girls
66. Vector Lovers - Electrobotic Disco
67. Dizzee Rascal - Stand Up Tall
68. Dominique - Souvenir
69. Theo Maassen - Doodsbedreiging
70. Alter Ego - Rocker
71. Ruslana - Wild Dances
72. Janet - Love Me For A Little While
73. Munk feat James Murphy & Nancy Wang of DFA - Kick out the Chairs
74. Northern Lite - Go With The Flow (Vocal Electro Mix)
75. Nathan Fake - The Sky was Pink (Icelandic Version)

1. The Delgados - Universal Audio

En dan is alles gezegd en gedaan, en staan The Delgados gewoon bovenaan. Met al mijn liefde voor dance, pop en electronica 'gewoon' een bandje op een (eigen) indielabel met gitaren en zo. Verrassend? Mwah.
Allereerst is het natuurlijk wel degelijk pop. Dan wel niet dansbaar en elektronisch, maar alhoewel die zaken meestal een plus zijn, zijn ze natuurlijk niet verplicht. Pop is pop.
Universal Audio is púre pop zelfs, ook in vergelijking met The Delgados' oude werk. Echte liedjes, waarin in betrekkelijk korte tijd heel veel moois gebeurt, en waarin alles gericht is - net zozeer als dat bij Girls Aloud het geval is - op de hooks. Dat sterke refrein, die mooie wending, die lang uitgesponnen zin. En geen gedreutel eromheen, zoals in die vermaledijde rock en avant-garde, met hun solo's en gekke stemmetjes. Zelfs geen strijkorkest om de songs op te tuigen - op zich niet altijd een slecht idee hoor, maar op de twee voorgaande Delgados-platen leek het vaak alsof de strijkers er slechts waren om het gebrek aan urgency, aan Sturm und Drang* - waar Delgados-hoogtepunt Peloton juist helemaal bol van stond - te verbloemen. Terug naar de basis, alles draait om de eenvoud.

Maar goed, er zijn zoveel van die 'eenvoud'-bandjes, met hun gitaren, bas en drums, die van die 'eerlijke' jandouwekroeskemuziek maken (op het Subsforum dook ook de term 'ballenbakmuziek' op, maar daar kan ik niet veel mee aangezien ik geen kinderen heb. Ik stelde me altijd voor dat in ballenbakken een soort liftmuziek voor kinderen gedraaid werd). Muziek waar ik al jaren meer dan genoeg van heb, muziek waar ik doorgaans met een grote boog omheen loop. Wat maakt Universal Audio dan anders, beter, zelfs zoveel beter dat de plaat bóvenaan mijn jaarlijst belandt?
Geen idee. Dat wil zeggen, ik weet wel dat de stemmen van zanger en zangeres me enorm aanstaan; dat dat ook geldt voor allerlei tekstflarden (zie 'far enough is here', uit "Come Undone"); dat de melodieen wel geschreven leken door mijn onderbewuste (je weet wel, van die melodieen waarvan je dacht dat ze al bestonden - en waarschijnlijk deden ze dat ook wel, deels, als stukjes van andere liedjes die in je hoofd leven en elkaar daar al ooit waren tegengekomen). Bovendien vind ik de afwisseling van sfeer ronduit prachtig (de door Alun Woodward gezongen nummers klinken steevast optimistisch - ook als ze verhalen van minder prettige ervaringen, die van Emma Pollock klinken dan weer melancholisch); en eigenlijk was ik al verkocht toen ik de single, "Everybody Come Down" voor het eerst hoorde.
Maar dat zegt allemaal niet zoveel. De eerste vier argumenten zou ieder ander kunnen aandragen voor ieder ander album waar ik totaal niks mee heb. Het laatste argument betekent niets voor de horden mensen voor wie "ECD" slechts een 'aardig liedje' is, 'zoals er zoveel zijn'.

Ik weet het dus gewoon niet. Wel weet ik dat er sinds 1995 (Teenage Fanclub - Grand Prix) geen plaat is geweest met van die simpele rechttoe-rechtaanliedjes die zich zó snel in mijn hoofd boorde. Waarvan ik na 1 of 2 keer luisteren hele stukken meezong, en waarbij ik nog tijdens het klinken van de laatste tonen van een nummer de eerste akkoorden van het volgende alweer begon te neuriën.
Ik weet ook dat Universal Audio me vergezelde op twee trips naar het buitenland die ik, vrij kort na elkaar, in het najaar voor mijn werk maakte. Tijdens de 4 dagen Duitsland was de plaat nog 'gewoon' gezelschap op de hotelkamer, maar tijdens de twee weken Edinburgh kleurde het mijn beeld van de stad (zoals mijn visuele indrukken vast weer effect hebben gehad op mijn beleving van de muziek). Ik ben er toen mee versmolten.

Samengevat: het enige wat ik weet is dat Universal Audio een deel van me is. Het leeft in mij en ik leef voor een deel in die 11 liedjes.
(Beetje melodramatisch? Tja, Omar zegt: "[d]e beste plaat hoort de beste woorden te krijgen", en dit waren de beste die ik vandaag in huis had.)

Website (beetje karig met beeld en geluid, mp3'tje volgt vanavond)

*Nee, volgens mij is daar geen Nederlands woord voor. Misschien is het wel geen Nederlands begrip, wat meteen zou verklaren waarom het met Nederlandse popmuziek nooit wat zal worden.

2. Tiger Baby - Lost in You

Er zijn veel overeenkomsten tussen de nummers 3 en 2 in mijn lijst. Bij beiden gaat het om dansbare, elektronische pop. Beide komen uit Scandinavië (Annie uit Noorwegen, Tiger Baby uit Denemarken). In beide gevallen neemt een vrouw de zang voor haar rekening.

[2004 is sowieso het jaar van de vrouw in mijn jaarlijst. Nog nooit was de verhouding zo scheef: van de bovenste 15 platen overheerst de mannenzang alleen op de nummers 8-9-14-15. Ik zeg: positieve ontwikkeling.]

Wat is het dan dat er voor zorgt dat Annie op 3 terechtkomt, en Tiger Baby een trapje hoger? Heel simpel: Tiger Baby lijkt een beetje op Saint Etienne. Bij mij is het dan makkelijk scoren hoor.
Zo, De Naam is weer gevallen. In mijn zesregelige bespreking van Lost in You in mijn Subjectivsiten-weeklijstje speelde ik het klaar om Tiger Baby's grootste inspiratiebron 4 (vier) keer te noemen (en dan heb ik het nog bewust beperkt).
Au.
Natuurlijk is het handig om naar een andere artiest te verwijzen als je snel wilt duiden hoe iets klinkt - ik zei het hieronder al eerder - maar het doet in dit geval Tiger Baby geen recht. Tiger Baby heeft iets eigens. Alhoewel, eigens is niet het juiste woord: het gaat om iets dat veel Scandinavische acts in dit genre (Club 8, Waltz for Debbie) gemeen hebben. Ik heb het over een bepaalde melancholische onderlaag in de muziek. Al is het deuntje nog zo vrolijk, het ritme nog zo opwekkend, altijd blijft er iets knagen: ergens is er in het leventje van de zingende dame - het is altijd een vrouw - iets mis. Terwijl ze toch alles mee lijkt te hebben. Je hoopt dat het 'maar' om een verloren liefde gaat, maar zeker weten doe je het niet.
Die onderlaag is ook bij Tiger Baby aanwezig, van het éénpersoonsbed op de hoesfoto tot de teksten (zelfs indie-Eurodancestamper "Split of a Second" gaat over verlies en onvervuld verlangen). Ook in het leven van Pernille Pang zit dus iets scheef.

[Wat een naam! Pernille Pang! Ook dat is een trend. Op 3: Anne Lilia Berge-Strand. Op 4: Valerie Trebeljahr. Prachtig.]

Ondertussen mag de luisteraar genieten van glitterdisco hier, een licht overstuurde breakbeat daar, en mooie popsongs overal. Chocolade voor de ziel, al is het dan bittere chocolade.
Website (onder 'Music' 3 mp3's ter download)

3. Annie - Anniemal

Wat kan ik nog zeggen over Anniemal van Annie dat niet al eerder en beter is gezegd? Meer nog dan Girls Aloud was Anne Lilia Berge-Strand het lievelingetje van muziekminnend weblogland in 2004. Ik kan hier nogmaals wijzen op de knappe composities, de sexy stem, de hippe productie (van Richard X, moet u weten). Ik kan - heel rockistisch - zeggen hoe 'echt' de muziek wel niet is (want Annie verloor haar muzikale en levenspartner en verwerkte haar gevoelens in de liedjes op Anniemal). Ik kan gewoon zeggen: "Chewing Gum", "Heartbeat", "Me Plus One" - de nummers die in een eerlijke wereld het afgelopen jaar niet uit de hitlijsten te verdrijven waren geweest (en nu in plaats daarvan dan maar 'hits' waren op (mp3-)blogs en Soulseek, en desalniettemin bovenaan de song-jaarlijstjes terechtkwamen van zowel de pop-fundamentalisten als de oude indie crowd.
Ik kan het allemaal doen, maar wat heeft het voor zin? Als je Anniemal nu nóg niet gehoord hebt, kun je net zo goed doof zijn. Als je Anniemal wel gehoord hebt, maar het beviel je niet, heb je een hart van steen en water in plaats van bloed. En als beide bovenstaande zaken niet waar zijn, dan wéét je het allemaal al.

Popmuziek in 2004 = Anniemal

Website (Audio/Video: audio en video. duh.)

4. Lali Puna - Faking the Books

Ik leerde Lali Puna kennen in 2001, via twee mp3'tjes die op Epitonic werden aangeboden: "6-0-3", van het debuutalbum van de band uit 1999, en een cover van "Together in Electric Dreams", hun bijdrage aan Reproductions: Songs of the Human League. Ik werd betoverd door de voor mij destijds aparte sound: dromerige indiepop in een soort retro-futuristische elektronische setting. Prachtig. Ik was eigenlijk al een paar jaar op drift: altijd een liefhebber van (vooral Britse) gitaarpop geweest, een genre dat zich destijds in een flinke depressie bevond. Ik was op zoek naar iets nieuws, naar iets anders. En hier was het dan. Indietronica.
Terugkijkend weet ik niet of ik niet sowieso op zoek was naar nieuwe geluiden, nog los van het lage niveau van mijn toenmalige voorkeursgenre. Wat ik wel weet is dat ik door Lali Puna (die destijds net hun tweede album, Scary World Theory, uit hadden gebracht; ik had direct wat in te halen) mijn oren weer opende voor nieuwe dingen. Tegen het einde van het jaar zat ik naar Dntel en Fennesz te luisteren – waarmee wel meteen de randen van mijn smaak zijn aangegeven overigens: het moet natuurlijk wel Pop blijven.
Afijn, indietronica. Kort na mijn epifane ervaringen werd het genre al snel een stuk groter, en niet zelden hadden mensen rond Lali Puna daar iets mee van doen. The Notwist, Ms John Soda, Console: allemaal net weer wat andere combinaties van (gitaar)popliedjes en elektronica.
De ontwikkeling van Lali Puna vertoont een rechte lijn: van het nog vrij minimale debuut Tridecoder via de iets rijkere opvolger naar Faking the Books, dat van alle projecten van de Münchenaren nu wel de meest weidse sound heeft. Je zou kunnen zeggen dat Lali Puna nu relatief 'gewone' popmuziek maakt, met de gitaar en zelfs strijkers in een prominentere rol. Maar de basis blijft wel degelijk laptop-pop, en als dat tegenwoordig vrij 'gewoon' klinkt, betekent dat vooral dat de band school heeft gemaakt: dingen die Lali Puna mede pionierde zijn nu 'mainstream': dat is dan hún overwinning.
Op Faking the Books klinkt Lali Puna's muziek ruimtelijker, weidser. Soms is de sfeer ronduit shoegazer-achtig, al blijven de songs er weer te compact voor om het daarbij in te delen. De emoties die de muziek uitdraagt lijken niet veranderd sinds "6-0-3" en "Rapariga de Banheira": het ging altijd al om gróte emoties. Grote emoties, en meestal niet aan de vrolijke kant. Grote emoties, die dan in die kleine laptop gevangen werden en zo iets heel bijzonders creëerden. Tegenwoordig mogen ze in al hun grootheid naar buiten, mogen ze ook groot klínken.
Website (video voor "Micronomic" onder 'pictures/downloads')
"1-800-FEAR" (72 uur ter download)
[Ik neem even vrij tijdens de Kerst. De Top-3 volgt dan ook vanaf maandag de 27e.]

5. The Go! Team - Thunder, Lightning, Strike

"Where Sonic Youth meets The Jackson Five", zeggen ze zelf. Q houdt het op "The Yeah Yeah Yeahs doing Double Dutch". SoundsXP: "An electro-obsessed Bananarama fronting the Polyphonic Spree" (?). Het klinkt allemaal even leuk, is allemaal ongeveer correct en nóg zegt het niet half hoe briljant de mash-up pop van The Go! Team is. De meest weirde combinaties van samples worden opgezocht (en vervolgens nágespeeld, ook al zoiets), en als het maar swingt is het goed.
De in indierock gepokt en gemazelde Sam Dook en Ian P. zochten en vonden een vocaliste die naar eigen zeggen nog nooit een noot van My Bloody Valentine had gehoord, maar wel kon zingen in de 'Double Dutch'-stijl.

Double Dutch is touwtjespringen met twee touwen. De chants (liedjes, of beter misschien: schoolplein-raps) die daar bij horen duiken verschillende malen op ("Ladyflash", "The Power is On") en vormen het fundament onder de overheersende sfeer op het album: dat van uitgelaten, kinderlijke vrolijkheid. Zoals de makers zich moeten hebben gevoeld bij het in elkaar zetten van het album, zo klinkt ook het eindresultaat, en zo voel ik me dan weer bij beluistering.
Als een kind dat toestemming krijgt om het hele klaslokaal met vingerverf te besmeuren, zolang hij maar álle kleuren verf gebruikt.
Website (Luisteren onder 'Music')
"Ladyflash" (video, Quicktime)

6. Ada - Blondie

Ik weet echt geen bal van dansmuziek. Maar het krijgt wel een steeds belangrijker aandeel in de muziek die ik luister. Dit jaar ging het helemaal hard, vanwege Electro-House. Ik gebruik de term, enigszins onwennig nog, vanwege deze ILM-draad, waar al het relevante werk van 2004 dat onder deze noemer te vangen is opgesomd staat. (De prachtige Nederlandse term Vet Geluid omvat naar mijn idee slechts een deelverzameling hiervan, het letterlijk en figuurlijk 'vette' geluid van Tiga, Tiefschwarz, Rex the Dog cs).
Zowel voor- als tegenstanders lijken het er over eens dat electro(/clash) de mainstreamhouse heeft 'opgegeten' het afgelopen jaar, en - als Electro-House - nu de enige ter zake doende stroming is (in Europa, in elk geval).

Voorstander Ronan:

"Like any successful movement, the total victory of electroclash over all popular dance music is evident in its death as a micro-scene. It has now helped to redefine the entire nature of mainstream club house music, at least in Europe anyway. In short it's eaten house, every good track is now electro-house and unlike 2003 the big electro tracks are finally seeming big, at last tracks you can really LOVE. Tiefschwarz, Spirit Catcher, Rex The Dog, Black Strobe, Mylo. Just how far this redefinition can go is not yet clear, 2005 is certainly going to be interesting."

Tegenstander Jess Harvell:

"[T]here’s been a little too much crossover with the sort of muscular, post-electro that has basic[ally] eaten house in Europe over the last 24 months. (...) Electro’s victory over house was so total we didn’t even notice that when house structures and tempos began returning to European dancefloors that it was actually still just electro disguised to look like house. If anything is signaling wider dance culture’s death as a whole, it’s this."

Au. Harvell beweert zelfs dat het de eindoverwinning van de 'trance' behelst, dat de laatste 'zwarte' elementen, de funk, uit house verwijderd zijn in deze muziek.
Whatever. Ik bedoel, los van de belachelijke aantijging van racisme die hier ergens in schuilgaat zou hij best eens gelijk kunnen hebben. Hét punt waarop Blondie van Ada mij overwon was een kleine twee minuten na het begin van "The Red Shoes", het moment waarop een oud, vertrouwd en ontzettend Europees synth-geluid opduikt. "Italo!" dacht ik alleen maar.
Maar toch klopt er iets niet aan zijn typering.
De andere hoogtepunten van de plaat zijn, naast het Vet Geluid van "Our Love Never Dies" met al zn pruttelende Roland-synths, de covers van "Each and Everyone" van Everything but the Girl en "Maps" van The Yeah Yeah Yeahs. Twee prachtige staaltjes melancholie die niet één maar ál mijn gevoelige snaren feilloos weten te raken, zoals dat geen gitaarpopliedje gelukt is het afgelopen jaar. Daardoor staat dit voor mijn gevoel dan ook mijlenver af van electroclash, dat ik altijd als koud en hard heb ervaren. Ik schaar het qua emotionele impact liever bij de gevoelige trip-hop van Portishead, of bij treurige soul.

Soul ja, dat hoort u goed. Want dansbaar en door-en-door emotioneel. Maar dan met gepiep uit 303's en Italo-synths.

Toegegeven, ik hoef geen traantje weg te pinken bij Tiga's "Pleasure from the Bass" of zo. Maar dat Electro-House meer is dan "trance slowed down, beefed up, stripped of cheese, purged of any remaining E-motionalism" (Harvell), bewijst Ada's Blondie zonder meer.
"The Red Shoes" (72uur beschikbaar)

[PS ja, ik weet dat Ada nu niet bepaald de meest typische Electro-House is, en zeker geen 'Vet Geluid' à la "Prototype". Maar daarom juist: het genre is zo breed dat Harvell's negatieve kijk op slechts een deel ervan betrekking kán hebben]
[PPS het denken over Wat Is Electro-House/Vet Geluid is bij mij nog absoluut niet uitgekristalliseerd. Is het raar dat ik snufjes Italo, acid, vroege-jaren-'90-techno èn Chemical Bros terughoor? Graag commentaar van de wel-kenners :-) ]

7. The Organ - Grab That Gun

“Vijf verveeld (mistroostig?) kijkende Canadese dames met een Joy Division-fixatie, zo'n orgeltje dat ze ook bij Electrelane hebben en een oor voor melodielijnen die een beetje hoop tussen alle uitzichtloosheid weten te sprinkelen. Ofzo. En here's the part of the song, where i admit that i might be wrong is *de* mooiste songlyric van het jaar. Vind ik.”

Aldus Joris in september op het KinkAlternatief-forum, de video van The Organ's "Brother" aanprijzend. Het is maar goed dat de man geen dealer in tweedehands auto's is (en ik niet op zoek ben naar een tweedehands auto trouwens), want oh wat weet hij goed hoe je iets aan mij verkoopt. En inderdaad was ik direct verliefd op deze ontroostbaar kijkende vrouwen en hun deprimerende liedje. Dat mij meer aan The Smiths deed denken dan aan Joy Division overigens, met name door de manier van zingen van Katie Sketch (al moest ik in eerste instantie ook een associatie met Placebo wegwerken). Ook The Cure en Echo and the Bunnymen kwamen weer voorbij in de "klinkt als"-categorie, maar denk nu niet dat ik nu hetzelfde verhaal ga afsteken als bij The Killers. The Organ ("Brother" bleek een uitstekende introductie tot het album) bracht me niet zozeer terug naar mijn eigen jaren '80, van de lange schooldagen en de koude winters en het liefdesverdriet, maar naar de mystieke jaren '80, en het romantische beeld dat meestal opgeroepen wordt. Met je hoofd naar beneden dansen op de muziek van de bovengenoemde bands, in een donker rookhol, in een grote zwarte trui (met een gat erin) en legerkistjes aan je voeten. Vrolijk kijken verboden.
Machtig mooie tijd - vooral om op terug te kijken dan, stel ik me zo voor. Ik noem dit de mystieke jaren '80, omdat ik ze zo eigenlijk nauwelijks heb meegemaakt. Ik was tijdens de hoogtijdagen van deze doem/wave-periode nog te jong om daadwerkelijk in die rookholen te gaan dansen; en toen mijn tijd uiteindelijk aanbrak was de depri muziek inmiddels ingeruild voor heel wat swingender spul uit Manchester, en werd er niet meer naar de grond gestaard tijdens het dansen, maar naar het plafond – met hier en daar sterk verwijde pupillen natuurlijk. Ook een machtig mooie tijd hoor, daar niet van.
Waarschijnlijk juist omdat ik die doemjaren zelf slechts ken van geruchten en sterke verhalen (een vijf jaar oudere neef bijvoorbeeld, die jarenlang in Tilburgs bekendste alto-danscafé werkte), bleef het romantische beeld ervan overeind. Dat hele gedoe met drugs en kraakpanden en kommunistiese kollektieven is natuurlijk allemaal bitter afzien als je er daadwerkelijk inzit; veilig op je kamertje luisterend naar "Charlotte Sometimes" kun je je daar emotioneel best heel verbonden mee voelen, maar je bent toch blij als je moeder roept dat het eten klaar is.
Het mooie aan The Organ is nu dat het bij mij precies die romantiek van de jaren '80 oproept, en alleen dat. Geen enkele echte herinnering komt los, maar wel komt hetzelfde gevoel naar boven als destijds bij het luisteren naar dit soort herfstmuziek: dat je bijna zou willen dat je zo verdrietig was als deze muziek klinkt. Want wat klinkt Sketch toch ongelukkig, verloren en aangedaan. En wat zijn die emoties toch GROOT. Ik heb het gevoel dat al mijn verdriet en andere vergelijkbare gevoelens makkelijk in de hare passen en dat er dan nog steeds een hele hoop ruimte over is. Vergeleken bij haar enorme bloedend hart is het mijne een zielig ijsklompje.
En zo verheft deze band zich boven alle andere gitaargroepen die tegenwoordig 'iets' doen met dat o-zo-modieuze decennium: bij The Organ geen lekker ironische herinterpretatie van bepaalde stijlvormen; men gaat direct voor de kern, de substantie, van de jaren '80-gitaarmuziek: een stevige portie pathetiek, en verpakt deze in uiterst puntige songs (10 nummers binnen het half uur), zonder verdere poespas. Vrolijk kijken weer, voor even dan, verboden.
Website (Klik 'Merch' om fragmenten te beluisteren)
"Brother" (video) (rechtsklik+doel opslaan als)

8. Mylo - Destroy Rock & Roll

Het was genieten geblazen hè, de zomer van 2004.
Slechts weinigen zullen bij het lezen van bovenstaande zin instemmend hebben geknikt. Of misschien toch niet; wellicht zijn er veel meer mensen zoals ik. Ik heb namelijk wel degelijk genoten tijdens de afgelopen grotendeels verregende zomer. Ten eerste moest ik tijdens het grootste deel van de zomer gewoon werken, en dat doe ik vrijwel altijd binnen. Daar maakt het niet zoveel uit of het af en toe regent. Ten tweede schijnt de zon nu eenmaal uit mijn achterste, of, minder grof gezegd, ik ben geboren voor het geluk – waar het het weer betreft in elk geval. Elke keer dat het nodig was, waren de weergoden me gunstig gezind: als ik had afgesproken wat te drinken op een terrasje, als ik ging winkelen met mijn vriendin, tijdens het tuinfeestje ter ere van mijn verjaardag: steeds was het warm en de zon scheen. Zelfs tijdens de vakantie in een door overstromingen geplaagd Zuidwest Engeland kregen we slechts driemaal een bui over ons heen (en twee keer daarvan zaten we veilig droog in de auto). Heerlijke zomer.

De nazomer was helemaal mooi. Ten eerste viel het vanaf eind augustus sowieso mee met de nattigheid, ten tweede werd die periode voor mij gekleurd door Destroy Rock & Roll van Mylo. En daarmee scheen de zon dan weer uit de speakers. Van Balearische chilloutklanken via grappige samples tot hitgevoelige house: alles wat mij blij maakt in dansmuziek was aanwezig. Destroy Rock & Roll was ook de opmaat voor een behoorlijk dance-gerichte laatste 4 maanden van het jaar (alhoewel mijn twee favoriete gitaarplaten van het jaar toen ook nog moesten komen). Belangrijkste verantwoordelijke daarvoor was natuurlijk de Vet Geluid-stroming (of beter: electro-house, het bredere genre waar Vet Geluid onder te scharen valt; later meer hierover). Mylo is hiermee slechts zijdelings te associëren, zeker wat zijn eigen plaat betreft, maar heeft wel mijn oren los weten te masseren voor de klanken die mij later bereikten. Luister bijvoorbeeld eens naar het rijtje nummers halverwege het album ("Rikki" - "Otto's Journey" - "Muscle Cars (Reform Reprise)"). Een steviger bas eronder en je hebt ‘Vet Geluid’.

Met Mylo stuiterde ik zo met een heel vette grijns op mijn gezicht de zomer uit, en zal ik daar alleen maar goede herinneringen aan bewaren. Maar met het vallen van de blaadjes had ik alweer behoefte aan wat tegenwicht voor al deze lichtvoetigheid. Gitaren graag, en depri teksten, en zwarte kleren. Op naar nummer 7 in de lijst!
Website (onder 'listen' 4 nummers te beluisteren)

9. Scissor Sisters - Scissor Sisters

Ooit las ik ergens* de volgende gedachtegang: stel dat iemand een plaat maakt met alles wat je haat in muziek. Waar je niet tegenkunt. Maar dan zodanig dat het wél werkt. Dat het allemaal klopt. Zou dat niet meteen je Favoriete Album Aller Tijden zijn?
Dus: een conceptalbum over de connecties tussen Chinese mythologie, de filosofie van Hegel en ruimtereizen. Vormgegeven in 4 stukken van 16 minuten. Met ellenlange gitaar-, synthesizer- en drumsolo's. Met doedelzakken en accordeons. Vocale bijdragen van Anastacia en Conor Oberst, die beide slechts stemoefeningen doen in plaats van hun teksten straight te zingen. Zoiets.
Nee, dat zou waarschijnlijk niet mijn Favoriete Album Aller Tijden worden. Omdat ik niet zie hoe dat zou kunnen werken. Definieer 'werken'.

Maar toch: conceptuele symfo even buiten beschouwing gelaten, het is een interessant idee. En hier is een album met als belangrijkste referenties '70s rock, ballades à la Billy Joel en Elton John uit diezelfde periode, BeeGees-disco, en Pink Floyd. En het werkt.

Ik kan verder geen groot subjectivistisch verhaal rond deze plaat bouwen. En dat is vooral omdat ik hem -als ik hem in zijn geheel draai- beleef als een soort verzamelalbum. Een kaleidoscoop van stijlen waar ik niet van hou, en wat daar dan toch nog voor moois uit te halen valt, als iemand goed zijn best doet.
Individuele tracks bespreken: geen probleem. "Laura (Simone)" werd veel op de radio gedraaid tijdens mijn vakantie in Engeland. Zodoende zie ik bij dat lullige melodietje in het intro nu vooral beelden van kleine dorpjes in Cornwall. En van wegen waar je 60 mijl per uur mag rijden, maar waarop dat veel te gevaarlijk is. En meezingen natuurlijk, met die maffe tekst: "This'll be the last time I ever do your hair / won't you give me your love". "Comfortably Numb" was het eerste nummer dit jaar waar ik helemaal lyrisch van/over werd. Ik ben het nog steeds. Hoe kún je een Pink Floyd-nummer (meh) nemen, dit uitvoeren in BeeGees-stijl (woh) en er zo'n fantastisch nummer van maken? Deze single was een 'eerbetoon' met een hele vette knippog aan beide componenten, maar het resultaat was een genre-overschrijdende popsong die de voeten in beweging bracht én me emotioneel wist te raken. Een prestatie.
Komende maand wordt "Filthy/Gorgeous" nog op single uitgebracht. Dat had voor mij dan weer niet gehoeven. Niet alleen omdat het het enige ééndimensionale nummer op de hele plaat is, ook omdat het betekent dat de Sisters zich daarná pas bezig kunnen gaan houden met dat symfo-album.
Website (onder 'Audio/Video' zijn fragmenten te beluisteren, en alle video's te zien)

*Als iemand een idee heeft waar ik dit gelezen zou kunnen hebben, hoor ik het graag.

10. Girls Aloud - What Will The Neighbours Say?

Het kán eigenlijk helemaal niet hè, Girls Aloud. Een damesgroepje dat gevormd is als onderdeel van het programma Popstars kan natuurlijk nooit echt goed zijn. Natuurlijk mogen ze best een hitje scoren op basis van hun bekendheid, maar dat hitje kan natuurlijk nooit een goed nummer zijn. Dat moet een huppelend dan wel zoetsappig liedje zijn, niet iets met stuiterende ritmes en een gevaarlijke gitaar. Een album maken is eigenlijk al een beetje de Goden verzoeken, maar iedereen weet dat dat dan vooral vulling zal zijn rondom de Top40-hitjes - niet een consistent, gevarieerd popalbum. Wat ook iedereen weet: de kwaliteit van het gebodene neemt per single af, en een tweede album - als het er al komt - zal slechts dienen om het laatste restje goede wil bij de die-hard fans uit te melken.

Ál deze regels worden dus door Girls Aloud gebroken. "Sound of the Underground", Girls Alouds debuutsingle, was al een waarschuwing; het prima album met dezelfde naam deed er nog een schepje bovenop. En wat vooral opviel: het werd maar beter en beter. "No Good Advice", hun cover van "Jump", supersingle "The Show": steeds werd de overtreffende trap gevonden in de zoektocht naar hooks, naar hitpotentie, en naar gekke geluiden, tekstflarden of wendingen die zo'n nummer dat beetje extra geven.

En nu is er zowaar een tweede album, weer sterk en evenwichtig, en beter dan het vorige. Schandalig.
Als ik zeg ´evenwichtig´ bedoel ik niet dat álle nummers even goed zijn hoor. Die Pretenders-cover (I'll Stand By You) is een beetje... mwah. En het begin van "Real Life" doet me sterk denken aan een nummer dat bij de Belgische Eurovisie-voorronde is afgevallen. Maar dat geeft niks, want op het moment dat die laatste voorbijkomt lig ik al lang voor Pampus pampus vanwege het popfestijn ervoor. "Wake Me Up" en "Graffiti My Soul" zijn van die Glam-stampers als "The Show", "Hear Me Out" is een spookachtige ballade waar Massive Attack jaloers op zou zijn.. Maar wat zou ik het album track-voor-track ontleden als anderen dat al eerder en beter deden?

Het gevoel dat dit album (in elk geval het uptempo-gedeelte) me geeft is dat van in een cabriolet over de brede straten van Las Vegas scheuren. Niet dat ik dat ooit gedaan heb hoor. Het dichtst in de buurt komt waarschijnlijk een trip met twee vrienden naar Zeeland in een VW Golf toen ik 18 was. Met de raampjes open, dat dan weer wel. Op de snelweg in België een tijdlang een Porsche bijgehouden op de linkerbaan. Lachen man. Ik geloof dat we toen een bandje met Rattle and Hum erop in de cassettespeler hadden. Da's dan weer jammer. Hadden we toen Girls Aloud al maar gehad, wauw.

Website ('Music/Video' voor het beluisteren van fragmenten en het bekijken van video's)
72 uur beschikbaar: "Graffiti My Soul" [link verwijderd]

11. Klee - Jelängerjelieber

"Teleurstellende plaat".

Het leek me wel grappig om het hierbij te houden voor wat betreft de bespreking van dit album. Hieronder worden vier platen behoorlijk opgehemeld, en dan zou ik bij deze - die hoger staat op de ranglijst - volstaan met zo'n opmerking. Ha ha.

Toch maar niet. Een beetje uitleg ben ik toch wel verschuldigd aan één van mijn favoriete nieuwe bands van de afgelopen jaren. Teleurstellend is Jelängerjelieber alleen omdat mijn verwachtingen zo torenhoog waren. Omdat ik van Klee zo'n beetje verwachtte dat hun tweede plaat Het Ultieme Popalbum zou worden. De perfecte samensmelting van gitaarpop en electronica. Van dansmuziek en goede liedjes. Van compromisloosheid en hitgevoeligheid. Ja, dan kan het alleen maar tegenvallen.
Toch was die verwachting wel enigszins gerechtvaardigd, op basis van Unverwundbar, het debuut van de band (die als Rallye al een paar jaar meer gitaargericht bezig was geweest) uit 2003. Want daar gingen inderdaad dromerige popsongs een perfect huwelijk aan met danceritmes, en leek het Keulse trio de formule ontdekt te hebben van de ideale popmuziek voor de 21e eeuw. Het songmateriaal was alleen nog wat wisselvallig, maar dat zou met de tweede natuurlijk allemaal goedkomen en wie hield ze dan nog tegen?
Nu ja, zo liep het dus niet. Jelängerjelieber werd dus een 'gewoon' Klee-album. Ik ga een vergelijking trekken met New Order. (En dat is geen rare zijstap: zo te horen aan de baslijnen op deze plaat is dat één van Klee's belangrijkste invloeden - luister maar eens naar "Gold"). Als Unverwundbar Klee's Brotherhood is, dan is Jelängerjelieber hun Get Ready. En ik zal niet beweren dat Get Ready een slechte plaat is, maar in het oeuvre van New Order neemt het nu niet echt een prominente plek in. Er staan prachtige nummers op, denk aan single "Crystal", maar ook een (te) groot aantal tussendoortjes en missers. En zo heeft ook Jelängerjelieber een behoorlijk aantal "Rock the Shack"s. Nummers als "Mein Geheimnis" en "Gegen den Strom" (de nutteloze aanwezigheid op dit laatste nummer van Nina Hagen doet sterk denken aan die van Bobby Gillespie op het absolute New Order-dieptepunt) zijn gewoon niet Klee-waardig.

Het album wordt gered door de kracht van een aantal individuele nummers: single "2 Fragen", het afsluitende viertal (waarvan "Wunschfrei" nota bene de sfeer van Coldplay ademt, terwijl "Unser Film" schaamteloos het Cure-nummer "Just Like Heaven" plagieert), en -boven alles- opener "Für alle, die". Laatstgenoemd nummer zal ik aangrijpen om in de rest van dit stuk Klee toch nog eens stevig op te hemelen.

Muzikaal gezien is het precies zo'n ideale synthese tussen electronica en akoestische instrumenten zoals ik hierboven bedoelde: het lied wordt ingeleid door een ouderwetse piano. Samen met een fijne dansbeat uit een drumcomputer (wisten jullie trouwens dat die dit jaar steeds minder populair zijn geworden? Iemand is vergeten dat tegen Klee te vertellen ;-) stuwt de piano het nummer voort. Ondertussen komt er zo'n lekker foute elektronische bas zich ertegenaan bemoeien. En gaandeweg wordt de dominantie van de piano minder en neemt een batterij strijkers (allemaal hoorbaar uit een 'doosje') het roer over. Ondertussen horen we zangeres Suzie in haar gloedvolle tonen de tekst declameren.
En die tekst! Hopeloos, ouderwets, optimistisch, humanistisch: Romantisch. Naief Romantisch zoals het tweeste indiebandje ze nog niet zouden durven schrijven. "Das hier ist für alle, die / die es verstehen. /Die in der Tragik der Tragik / das schöne sehen. /Das hier ist für alle, die / die sich verlieren. Die in der Freiheit der Freiheit / nicht kapitulieren."
Oh ja. "Das hier ist für alle, die / die es laut sagen. /Dass das Leben zu kurz ist / um nichts zu wagen".
Hopeloos sentimentalistisch-romantische teksten op de popmuziek van de toekomst, daar kan niets tegenop. Nou ja, niets. 10 andere platen dus, dit jaar. Maar over anderhalf jaar komt de derde Klee uit. En die zal ik niet binnenhalen alsof het de Verlosser zelve is. Ik wacht gewoon op nog een album met minstens 6 briljante 21e-eeuwse popsongs (alsof het niets is!). En hoop stiekem dat het ditmaal hun Technique zal zijn.
Website (onder 'Aktuelles' zijn de tracks van het album te beluisteren in RealAudio. Behalve "Für alle, die"! Wordt aan gewerkt).

12. Vector Lovers - Vector Lovers

Kijk, dat krijg je ervan als je je muziek teveel van Soulseek betrekt in plaats van de lokale cd-handel. Ik typte, op aanraden van een bezoeker van het forum van De Subjectivisten, 'Vector Lovers' in, en er verscheen al snel een heel album met die naam. Binnengehaald, beluisterd, goedgekeurd. Prachtige, stemmige elektronica. Daarover zo dadelijk meer.
Nieuwsgierig naar wie of wat er achter Vector Lovers zat of zaten, tikte ik de naam later ook eens in op Google. Ik werd naar de website van Soma Records geleid (zie onder voor een linkje), waar mij verteld werd dat het hier ging om ene Martin Wheeler, voormalig schrijver van computergames voor de Sinclair ZX Spectrum (briljante compacte homecomputer uit midden jaren '80) en nu dus componist van, ik citeer maar even want zelf kan ik het echt niet beter zeggen, "bittersweet electro melodies". Leuke bio, fijn om te weten.
Maar een paar muisklikken later stuit ik op de tracklisting van Vector Lovers, en die blijkt mij helemaal niet bekend voor te komen. Dat wil zeggen, sommige tracks wel, andere niet. En track 1 en 2 staan bijvoorbeeld in omgekeerde volgorde op mijn PC.
Wat blijkt? Wheeler heeft vorig jaar zijn album al eens uitgebracht - met die iets andere tracklist, in die iets andere volgorde - op zijn eigen label, iwari. En laat dat nu de versie zijn die je op Soulseek het meest tegenkomt. Zit ik dus met een CD uit 2003 in mijn lijstje te kijken, terwijl er inmiddels een geüpdatete versie in de winkels ligt. Ach en wee.

Nou ja, heel veel verschil zal het niet maken. Ik mis helaas wel het fantastische "Elektrobotik Disco", dat de nieuwe versie wel heeft - en dat gelukkig wel 'los' verkrijgbaar is op mijn p2p-systeempje; maar daar staat dan weer tegenover dat "Stranger Smiled at Me", één van de prijsnummers toch op mijn versie, op de Soma-release om onbegijpelijke redenen achterwege is gelaten.
Nog even over die muziek dus: onwerkelijke synthesizerpracht is het, en we zijn inmiddels toch wel wat gewend wat dat betreft. Electronica die zelden dansbaar wordt, vaker pruttelt of bubbelt het voort (maar dan weer zonder dat het neuzelige achtergrondmuziek wordt). De hogere registers van het keyboard worden aangesproken om ijskristallen op het raam te toveren, terwijl diepe, dub-achtige bassen me warm houden als de voering van een fleecejack.

Veel meer heb ik hier eigenlijk niet over te vertellen. Daarom alvast deze teaser: later vandaag al de nummer 11!
Website (fragmenten luisteren hier)
En 72 uur lang kun je "Stranger smiled at me" downloaden. [link verwijderd na lange 72 uur :-)]

13. Electrelane - The Power Out

De allereerste beluistering van The Power Out is het spannendst. Ik kende vooraf alleen single "On Parade" geloof ik. Ouderwets indierock-liedje: kort en krachtig, hoekig (oh ja hoor - in de vroege lente van 2004 kon dat nog gewoon) gitaarspel, en nogal valse zang. Niks mis mee. Nou ja, behalve alles wat er dus mis is met vals gezongen hoekige indieliedjes. Een Elastica voor 2004.
Maar dan. Het album.
Het openingsnummer blijkt in het Frans gezongen. Hee, maar die single was toch gewoon in 't Engels? Ja, inderdaad. Okee, leuk. Betekent dat naast Elastica ook Stereolab als referentie kan dienen. (Dit is overigens iets waar ik vanaf moet hoor: alles altijd maar vergelijken met andere bands, liefst uit vervlogen tijden. Het is echter zo'n handige snelkoppeling altijd als je wilt vertellen hoe iets klinkt).
Tweede nummer: die single. Referenties zover: Stereolab, Elastica. OK.
Derde nummer: wat, WAT, is dit? Een absoluut OMGWTFLOL!-moment (voor de ILoveMusic-lezers een bekende term, anderen negeren dit en lezen verder). Het heet "The Valleys". Het is 'gewoon' in het Engels, so far so good. Maar dan: koorzang(!). Een mannenkoor, om precies te zijn, dat tegenwicht geeft aan de nu wel zuiver zingende(!) Electrelane-dames. Het blijkt te gaan om delen van een gedicht van Siegfried Sassoon(!) (A Letter Home) verwerkt tot een soort madrigaal(!). Horen is geloven.
Gelukkig gaan we daarna verder met een wat vals gezongen ballade (die in de laatste minuut nog even verandert van tempo). Maar later volgen nog een nummer in het Spaans, en één in het Duits (tekst: Nietschze). Electrelane is niet van de straat, zoveel is zeker.

Belangrijk is dan wel dat het allemaal niet te vergezocht wordt. Niet te clever for it's own good. Gezien de literaire invloeden van Electrelane is het niet verkeerd om hier een vergelijking te trekken met een schrijver. East, West is een bundel korte verhalen van Salman Rushdie, waarin deze constant op hetzelfde slappe koord balanceert: een aantal van de verhalen wordt volgestopt met verwijzingen naar de Engelse literatuurgeschiedenis, de Indiase cultuur, en in de wetenschap gevoerde debatten. Dit kan de leeservaring enorm verrijken, maar er bestaat altijd het gevaar dat de auteur slechts te koop loopt met zijn eigen eruditie: kijk eens hoeveel ik weet. Dat kan de lezer juist gaan irriteren.
Bij East, West kan ik het allemaal nét aan. Omdat ik (Engels gestudeerd immers) de verwijzingen naar Hamlet en Tristram Shandy snap, en dus een end met Rushdie mee kan gaan. De dingen die ik dan niet snap kan ik in elk geval accepteren, en het geheel kan ik bewonderen, omdat het zo mooi is. Hetzelfde geldt voor The Power Out. De gekte blijft gevangen in goede liedjes, de invloeden lopen net niet te ver uiteen, en de 4 gebruikte talen (volgens de band gekozen omdat het ritme van bepaalde talen beter bij de melodie van een lied paste) klinken volstrekt natuurlijk. Alsof iedere band dat zo doet.
Dat dit niet voor iedereen geldt is duidelijk, bijvoorbeeld uit de recensie van een luisteraar op Amazon.com, die vindt dat het gewoon niet hard genoeg rockt. Met al die gekte kunnen we best leven, als je het volume maar opschroeft tot eleven.
Tja.
Alsof je tegen Rushdie zou zeggen: leuk, al die literaire verwijzingen en bijna onstporende zinnen, maar zou je gewoon willen eindigen met een schietpartij en een kus tussen twee geliefden alsjeblieft?
Nee dus. Het is niet zo dat The Power Out een goede plaat is ondanks, maar juist vanwege die gekke invallen en intellectuele impulsen.

Feed your Kopf et votre corazon.
Website (twee nummers te beluisteren in .ram)
The Valleys" [link verwijderd]
(meer weten?) The War Poets

(meer weten?) East, West

14. März - Wir Sind Hier

März kwam net te laat. Beter gezegd: ik kwam net te laat tot März. Net op het moment dat ik besloot geen nieuwe (2004-)muziek meer te luisteren (omdat deze jaarlijst gemaakt moest worden, en ik ergens een grens wilde trekken), nestelde deze plaat zich op mijn PC, en kwam bovenaan de afspeellijst in de WinAmp te staan. Nou, vooruit dan. Neem ik die nog mee.

Maar Wir Sind Hier is geen plaat die je 'nog even meeneemt'. Het is zo'n plaat waar je een tijdje in moet leven. Zoals je een tijdje in een vreemde stad moet leven om de mooiste plekken te ontdekken. Die plekken zijn niet de door toeristen platgetreden wegen van vliegveld naar hotel en via winkelstraten naar het uitgaanscentrum. Die leer je ook wel kennen tijdens een 'weekendje weg', en dan roep je bij thuiskomst dat Londen of Parijs zo'n geweldige stad is - en wat zijn er toch veel schoenenzaken in Regent Street, en wat kun je toch een goede (maar dure!) koffie krijgen daar achter het Gare du Nord.

De échte mooiste plaatsen in een stad zijn niet eens die plekjes die de inwoners zelf noemen als je een beetje doorvraagt. Die straatjes in Soho en dat parkje in Montmartre: het zal wel. De mooiste plaatsen zijn die waar je zélf iets mee hebt. En zoiets ontstaat pas als je een tijdje ergens woont. Dat op zichzelf volstrekt onooglijke koffietentje, waar helemaal niemand een foto van maakt voor thuis, maar waar de uitbater je herkent, en dat nu eenmaal een vast onderdeel is van je ochtendroutine. Of dat stukje bosrand waar je langs moet als je naar je (tijdelijke) werk loopt en waar je op rustige dagen eekhoorntjes ziet rondscharrelen. Die dingen, die een vreemde stad juist tot een stukje thuis maken.

Er zijn veel platen die je kunt behandelen op de 'weekendje weg'-manier. Ook in deze lijst, zowel hieronder als hogerop. Waarop de liedjes allemaal zijn als het toeristische centrum van een stad die je bezoekt. Na een paar keer luisteren heb je de plaat 'door', zoals je na een dagje rondlopen de weg weet in zo'n stad. En dan kun je besluiten dat je de stad mooi vindt, of gezellig, of opwindend. Er vaak terugkomen, en ervan genieten dat je steeds beter de weg kent. Niks mis mee.

Maar er zijn ook platen (plaatsen) waar je een tijdje moet wonen. Zodat je ook alle buitenwijken een keer kunt bezoeken. Sommige delen spreken meer aan dan andere, en sommige worden nooit echt mooi. Maar allemaal zijn ze onderdeel van de stad, die langzaamaan een deel van jezelf wordt.

Inmiddels moe van de vreemde stad-analogie? Oké dan. Je voelt hem al: März is zo'n "je moet er een tijdje wonen"-plaat. Op de gekste momenten gebeurt er iets onverwachts. Duikt er een dansritme op onder een folkliedje. Hoor je claxons, gelach of hondengeblaf. Of een slidegitaar over glitchy elektronische percussie. Wordt er aan een lang, atmosferisch ambient-stuk ineens een 'liedje' geplakt. En overal kunnen zomaar akoestische of elektronsiche instrumenten, al dan niet gesampled, opduiken; om na een paar seconden weer voorgoed te verdwijnen, of om vervolgens de rest van het nummer te gaan overheersen. Bij iedere beluistering komen er nieuwe herkenningspunten, sommige gaan al snel deel uitmaken van je routine. Door andere wordt je pas na vele luisterbeurten verrast: hee, zat dit hier altijd al?

Het is jammer dat März te laat kwam, of ik te laat tot März. Ik heb het idee dat ik ook in de komende weken nog veel plezier ga hebben met deze tijdelijke verblijfplaats. Maar er waren nu eenmaal plekken die ik het afgelopen jaar vaker en ook met veel plezier bezocht heb, en die krijgen voorlopig een prominentere plek op deze ranglijst.
Website (klik op 'März' en er verschijnt een pop-up waardoor je twee nummers van Wir Sind Hier kunt downloaden)

15. The Killers - Hot Fuss

Uiteindelijk vond ik toch The Killers de leukste van alle nieuwe, hoekige, gitaarbands die volgens sommigen de rock'n'roll weer eens gered hebben in 2004. Niets of niemand moet zo vaak gered worden als de rock'n'roll - nog geen 3 jaar na de vorige reddingsoperatie (Strokes/Stripes, weet je nog wel?), en schijnbaar dreigde alweer bijna het gevaar dat het hele genre voorgoed in het afvoerputje der geschiedenis zou verdwijnen. En toen was daar -gelukkig- Franz Ferdinand. En Dogs Die in Hot Cars, en The Futureheads en The Features (en, volgens bepaalde mensen, Razorlight en Jet, maar 'bepaalde mensen' kunnen dan ook beter niet in mijn buurt komen).
Het enige uit de Latest Wave of the New Wave dat ik echt érg goed vond (en vind) is Bloc Party - en dat deel ik gevoelsmatig helemaal niet in bij bovenstaande bands. Het debuutalbum van Bloc Party komt medio februari uit, ik wacht in spanning af.

Maar in de categorie 'best wel goed in dit genre' staan The Killers bovenaan. Wat hebben The Killers dan voor op de rest? Dat zit hem vooral in de net iets breder uitwaaierende referenties. Waar de vroege Talking Heads en XTC voor de meeste Hoeking Geluid-bands wel genoeg is, komt hier de héle eerste helft van de jaren '80 voorbij. The Cure, Killing Joke, en Duran Duran. De ijskoude synthesizerlijnen brengen me meteen terug naar toen (de winters waren toen echt gewoon kouder, ik weet het zeker). De hakkende gitaar verhoogt de feestvreugde ook niet echt, en het is -typisch '80s - de bas die voor de vrolijke noot moet zorgen: ófwel funky (zoals in opener "Jenny was a friend of mine"), ófwel als drager van de belangrijkste nevenmelodie ("Smile like you mean it").

Ik ben meteen weer terug. Terug waar? Kruisraketten zouden er komen in Woensdrecht. Ronald Reagan aan de macht, en Andropov (of Tsjernenko). Mijn ouders stemden op Ed Nijpels. Mij had het allemaal weinig kunnen schelen, als de meisjes in de brugklas me ook maar één blik waardig hadden gegund. Maar meisjes in de brugklas zijn of lijken allemaal 3 jaar ouder dan jongens in de brugklas, en bovendien had ik een bril en een beugel. Dikke kans dat ik die ene blik gemist zou hebben dus, want ik durfde hén niet eens aan te kijken.
Wat een klotetijd eigenlijk. En toch: 20 jaar later overheerst vooral de nostalgie. Ik haal me de situaties voor de geest, en wéét dat het geen tijd is waarnaar ik wil terugkeren, maar ik kan het niet meer voelen. De gedachte dat 'de neutronenbom' elk moment kon vallen; het verdriet omdat zij mij niet ziet staan: de herinneringen zijn cognitief, niet emotioneel.

Totdat ik Hot Fuss draai. Dan valt plots alles weer op zijn plaats en ben ik weer dat mannetje van 12, met die te grote boekentas. En ondanks dat de meeste gevoelens die dat oproept niet bepaald positief te noemen zijn, maakt het me toch heel gelukkig. Gelukkig dat ik nu ouder ben en alles nu beter en mooier is, maar ook gelukkig dat muziek dit mogelijk maakt. In de trein zitten na een dag werken: afspraken gemaakt over een buitenlandse studiereis, lunchvergadering, college gegeven; en dan je koptelefoon opzetten en het gevoel krijgen dat je na een lange schooldag (met in het laatste lesuur nog een overhoring Franse vocabulaire!) naar huis fietst. Walkman op, bandje van Seven and the Ragged Tiger erin.
Gelukkig, ondanks alles. Of zoals The Killers zelf hun album besluiten: "everything will be all right".
Website (beluister fragmenten, bekijk video's)

16-30

Er is iemand die het afgelopen jaar naar 400 platen heeft geluisterd. Daarvan vond hij er 150 goed genoeg om in een Jaarlijst te zetten.
Op volgorde.
De meeste mensen die ik ken vonden dat volslagen idioot. Ik vond dat ook.

Daarom heb ik lang getwijfeld wat ik zou doen. Ik weet niet hoeveel platen ik beluisterd heb het afgelopen jaar, want ik noteer alleen degenen die ik goed vond. Dat waren er toch altijd nog bijna 50. Vijftig albums die het afgelopen jaar zijn uitgebracht, waar ik in elk geval een tijdje (dagen, soms weken) met plezier naar geluisterd heb. Dat vind ik eigenlijk al best veel, aangezien ik ook nog wel eens een CD'tje uit een voorgaand jaar opzet. Dat zijn de momenten waarop ik blij ben dat ik geen popjournalist ben. Verplicht naar 400 albums moeten luisteren in een jaar, meer dan 1 per dag, het lijkt me geen pretje. Daar weegt het feit dat je de meeste daarvan cadeau krijgt niet tegenop.

Ik heb dus lang getwijfeld. Het leek me geen goed idee hier die hele Top50 neer zetten. Dat is -relatief gezien- nog idioter dan die Top 150.
Een Top 30 lijkt me genoeg, en die volgt in de komende dagen. Ik ga ook niet alle 30 platen toelichten; alleen de bovenste 15. De onderste 15 komen zonder verder commentaar, onder elkaar, en wel NU.

16. Franz Ferdinand - Franz Ferdinand
17. Junior Boys - Last Exit
18. Joy Zipper - American Whip
19. Jamelia - Thank You
20. Language of Flowers - Songs about You
21. Moneybrother - Blood Panic
22. Mclusky - The Difference between You and Me is that I'm not on Fire
23. Emma - Free Me
24. Concretes - The Concretes
25. Denise James - It's Not Enough to Love
26. Epo 555 - Dexter Fox
27. Corduroy Utd - Oh Eira
28. Bauer - Baueresque
29. The Streets - A Grand Don't Come for Free
30. Magnetic Fields - i

Met Dank Aan

Ik luister eigenlijk bijna nooit meer naar de radio. Vroeger was dat een belangrijke bron voor het ontdekken van nieuwe muziek. MTV is onherkenbaar veranderd. Ook dat was vroeger zo'n bron. Muziektijdschriften, ik zie er nog wel eens één in, maar de meeste leuke titels zijn verdwenen en met degenen die nog over zijn heb ik het al lang helemaal gehad.
Maar gelukkig hebben we tegenwoordig het internet.

Internet werkt anders natuurlijk, je moet zelf op zoek in plaats van dat het je voorgeschoteld wordt. Maar dat betekent nu ook weer niet dat je dus alle sites van alle bands in de wereld afmoet om te weten wie de leukste muziek maakt. Daarvoor hebben we de Mensen Die Het Kunnen Weten (MDHKW). Niet te verwarren met de Mensen Die Het Zouden Moeten Weten en de Mensen Die Het Denken Te Weten natuurlijk. Als je maar weet waar je de MDHKW kunt vinden, wijzen zij je wel weer op de leuke muziek.
Net als vroeger, maar dan helemaal anders.

Dit jaar verdienen een bedankje:
Mijn nieuwe collega's van De Subjectivisten, en dan met name Omar en Martijn.
Joris van Stereo nog maar eens (so good I linked him twice).
Mijn vrienden van het KinkAlternatief-forum, met name Bryan 'Outspan'.
En natuurlijk VPRO's 3voor12, met name JoB de Wit en de Luisterpaal.
De buitenlanders: I Love Music, NYLPM zijn oud en vertrouwd; Pitchfork was een stuk minder invloedrijk dan voorgaande jaren, ervoor in de plaats kwamen twee fundamentalistische uitdragers van popism: Enthusiastic but Mediocre (zelf net begonnen aan zijn Top100 van 2004 -alleen singles, zoals het hoort) en het onvolprezen Popjustice.
Allemaal hartelijk bedankt, keep 'em coming.

De Drol v/h Jaar

Natuurlijk hebben jullie de hele nacht in spanning gezeten: wat zou de Drol van het Jaar geworden zijn? Absoluut geen verrassing voor wie mij kent, en dat is iedereen die dit leest:

Razorlight - Up All Night

Werkelijk het ergste wat ik dit jaar heb gehoord. Eerder dit jaar zei ik dat het als opgebakken kots klonk.
"Nee", zei iemand toen, het is "lekker", "pretentieloos" (alsof dat iets positiefs is, KS) en lijkt op Television".

Mijn reactie dan weer:
1. Het klinkt helemaal niet als Television. Het klinkt als The Strokes.
"Ja, maar die klonken ook als Television (en nog wat andere Newyorkse bandjes)" zeg jij dan. Best, maar als The Strokes al een Television-kopie waren, dan is dit een kopie van de kopie, en op een gegeven moment neemt de kwaliteit sterk af.
2. Dat hele Television-nadoen is sowieso zo 2001 weet je wel.
3. Nog los van het 'klinkt als'-verhaal: de liedjes hebben 'het' gewoon niet voor mij. Nee, het hoeft niet altijd vernieuwend te zijn, maar het mag toch wel *iets* eigens hebben? Als je al geen eigen sound hebt, zorg dan dat je wel zelf sterk songmateriaal hebt. Dat ontbreekt hier volledig. 'Stumble and Fall' en 'Rock'n'Roll Lies' hebben nog een aardig refreintje en zo, maar de rest zou zelfs Room On Fire niet gehaald hebben.
4. De attitude die er doorheen schemert. Niet de coole nonchalance van The Strokes, zelfs niet de voor sommigen irritante slordigheid van Pavement, nee, het is pure zeurderige aanstellerij. Razorlight vertoont een cynische desinteresse voor de kwaliteit van de eigen muziek.Er spreekt volgens mij ook een grote minachting voor het platenkopend publiek uit: 'hier heb je wat rotzooi, je vreet het toch wel want dat deed je eerder ook altijd'. Erger nog dan van de hitproducer die voor de vierde single van zijn protégé *nog* maar eens hetzelfde kunstje flikt "want die vorige drie waren ook hits". Erger, omdat die hitproducer in elk geval nog *zichzelf* plagieert.

Ik kan hier nog steeds helemaal achterstaan. Lui, cynisch, geen memorabele songs. Verwerpelijke muziek.
Luister zelf nog maar een keer, als je het niet laten kunt:
"Get it and Go" - Razorlight (link verwijderd).

Goede tweede in deze categorie trouwens: The Thrills.
Maar zoals alles aan The Thrills is het weer nét niet. Zelfs geen Drol van het Jaar dus, slechts wat spetters en veel wind.

Ongehoord

Net zo makkelijk om maar te beginnen met de albums die ik niet gehoord heb dit jaar, ondanks het feit dat ze me werden aangeraden door Mensen Die Het Kunnen Weten.
Mijn excuses. Ik zal het proberen zo snel mogelijk in te halen, en wie weet zou de ranglijst die ik de komende dagen hier neerpoot er wel heel anders uitgezien hebben als ik ze wél had gehoord. Misschien waren ze alle 6 wel in de Top6 gekomen.
Maar ja.
Een mens heeft maar 2 oren, een jaar heeft maar 365 dagen en daarvan slaap ik er ook nog eens meer dan 100.

De Sorry-lijst:
Phoenix - Alphabetical
Kanye West - The College Dropout
Fennesz - Venice
Bent - Aerials
Automato - Automato
Charlatans - Up at the Lake

Naast deze 6 zijn er natuurlijk nog hopen albums die ik niet gehoord heb het afgelopen jaar, maar waar ik me minder druk om maak. Omdat ze me niet aangeraden zijn door Mensen Die Het Kunnen Weten bijvoorbeeld. Of omdat ik er een track, een single of zo, van gehoord heb en op basis daarvan héél zeker wist dat het geen kanshebber voor het binnenkort hier te verschijnen lijstje kon worden. De nieuwe U2 en REM bijvoorbeeld, of die van Marco Borsato. Ook Embrace en Wilco heb ik vrolijk aan mij voorbij laten gaan. Ik heb wel wat beters te doen. De afwas bijvoorbeeld.

Morgen meer inleidende beschietingen. Bijvoorbeeld wie die Mensen Die Het Kunnen Weten zijn, en wat de Drol van het Jaar is geworden.
Vanaf volgende week: de Lijst.

Want zo, Arnold, kan het ook

Hier komen de uitgebreide versies van mijn 2004-lijstjes.
Omdat je afval niet in andermans vuilnisbak thuishoort.