6. Ada - Blondie

Ik weet echt geen bal van dansmuziek. Maar het krijgt wel een steeds belangrijker aandeel in de muziek die ik luister. Dit jaar ging het helemaal hard, vanwege Electro-House. Ik gebruik de term, enigszins onwennig nog, vanwege deze ILM-draad, waar al het relevante werk van 2004 dat onder deze noemer te vangen is opgesomd staat. (De prachtige Nederlandse term Vet Geluid omvat naar mijn idee slechts een deelverzameling hiervan, het letterlijk en figuurlijk 'vette' geluid van Tiga, Tiefschwarz, Rex the Dog cs).
Zowel voor- als tegenstanders lijken het er over eens dat electro(/clash) de mainstreamhouse heeft 'opgegeten' het afgelopen jaar, en - als Electro-House - nu de enige ter zake doende stroming is (in Europa, in elk geval).

Voorstander Ronan:

"Like any successful movement, the total victory of electroclash over all popular dance music is evident in its death as a micro-scene. It has now helped to redefine the entire nature of mainstream club house music, at least in Europe anyway. In short it's eaten house, every good track is now electro-house and unlike 2003 the big electro tracks are finally seeming big, at last tracks you can really LOVE. Tiefschwarz, Spirit Catcher, Rex The Dog, Black Strobe, Mylo. Just how far this redefinition can go is not yet clear, 2005 is certainly going to be interesting."

Tegenstander Jess Harvell:

"[T]here’s been a little too much crossover with the sort of muscular, post-electro that has basic[ally] eaten house in Europe over the last 24 months. (...) Electro’s victory over house was so total we didn’t even notice that when house structures and tempos began returning to European dancefloors that it was actually still just electro disguised to look like house. If anything is signaling wider dance culture’s death as a whole, it’s this."

Au. Harvell beweert zelfs dat het de eindoverwinning van de 'trance' behelst, dat de laatste 'zwarte' elementen, de funk, uit house verwijderd zijn in deze muziek.
Whatever. Ik bedoel, los van de belachelijke aantijging van racisme die hier ergens in schuilgaat zou hij best eens gelijk kunnen hebben. Hét punt waarop Blondie van Ada mij overwon was een kleine twee minuten na het begin van "The Red Shoes", het moment waarop een oud, vertrouwd en ontzettend Europees synth-geluid opduikt. "Italo!" dacht ik alleen maar.
Maar toch klopt er iets niet aan zijn typering.
De andere hoogtepunten van de plaat zijn, naast het Vet Geluid van "Our Love Never Dies" met al zn pruttelende Roland-synths, de covers van "Each and Everyone" van Everything but the Girl en "Maps" van The Yeah Yeah Yeahs. Twee prachtige staaltjes melancholie die niet één maar ál mijn gevoelige snaren feilloos weten te raken, zoals dat geen gitaarpopliedje gelukt is het afgelopen jaar. Daardoor staat dit voor mijn gevoel dan ook mijlenver af van electroclash, dat ik altijd als koud en hard heb ervaren. Ik schaar het qua emotionele impact liever bij de gevoelige trip-hop van Portishead, of bij treurige soul.

Soul ja, dat hoort u goed. Want dansbaar en door-en-door emotioneel. Maar dan met gepiep uit 303's en Italo-synths.

Toegegeven, ik hoef geen traantje weg te pinken bij Tiga's "Pleasure from the Bass" of zo. Maar dat Electro-House meer is dan "trance slowed down, beefed up, stripped of cheese, purged of any remaining E-motionalism" (Harvell), bewijst Ada's Blondie zonder meer.
"The Red Shoes" (72uur beschikbaar)

[PS ja, ik weet dat Ada nu niet bepaald de meest typische Electro-House is, en zeker geen 'Vet Geluid' à la "Prototype". Maar daarom juist: het genre is zo breed dat Harvell's negatieve kijk op slechts een deel ervan betrekking kán hebben]
[PPS het denken over Wat Is Electro-House/Vet Geluid is bij mij nog absoluut niet uitgekristalliseerd. Is het raar dat ik snufjes Italo, acid, vroege-jaren-'90-techno èn Chemical Bros terughoor? Graag commentaar van de wel-kenners :-) ]