13. Electrelane - The Power Out

De allereerste beluistering van The Power Out is het spannendst. Ik kende vooraf alleen single "On Parade" geloof ik. Ouderwets indierock-liedje: kort en krachtig, hoekig (oh ja hoor - in de vroege lente van 2004 kon dat nog gewoon) gitaarspel, en nogal valse zang. Niks mis mee. Nou ja, behalve alles wat er dus mis is met vals gezongen hoekige indieliedjes. Een Elastica voor 2004.
Maar dan. Het album.
Het openingsnummer blijkt in het Frans gezongen. Hee, maar die single was toch gewoon in 't Engels? Ja, inderdaad. Okee, leuk. Betekent dat naast Elastica ook Stereolab als referentie kan dienen. (Dit is overigens iets waar ik vanaf moet hoor: alles altijd maar vergelijken met andere bands, liefst uit vervlogen tijden. Het is echter zo'n handige snelkoppeling altijd als je wilt vertellen hoe iets klinkt).
Tweede nummer: die single. Referenties zover: Stereolab, Elastica. OK.
Derde nummer: wat, WAT, is dit? Een absoluut OMGWTFLOL!-moment (voor de ILoveMusic-lezers een bekende term, anderen negeren dit en lezen verder). Het heet "The Valleys". Het is 'gewoon' in het Engels, so far so good. Maar dan: koorzang(!). Een mannenkoor, om precies te zijn, dat tegenwicht geeft aan de nu wel zuiver zingende(!) Electrelane-dames. Het blijkt te gaan om delen van een gedicht van Siegfried Sassoon(!) (A Letter Home) verwerkt tot een soort madrigaal(!). Horen is geloven.
Gelukkig gaan we daarna verder met een wat vals gezongen ballade (die in de laatste minuut nog even verandert van tempo). Maar later volgen nog een nummer in het Spaans, en één in het Duits (tekst: Nietschze). Electrelane is niet van de straat, zoveel is zeker.

Belangrijk is dan wel dat het allemaal niet te vergezocht wordt. Niet te clever for it's own good. Gezien de literaire invloeden van Electrelane is het niet verkeerd om hier een vergelijking te trekken met een schrijver. East, West is een bundel korte verhalen van Salman Rushdie, waarin deze constant op hetzelfde slappe koord balanceert: een aantal van de verhalen wordt volgestopt met verwijzingen naar de Engelse literatuurgeschiedenis, de Indiase cultuur, en in de wetenschap gevoerde debatten. Dit kan de leeservaring enorm verrijken, maar er bestaat altijd het gevaar dat de auteur slechts te koop loopt met zijn eigen eruditie: kijk eens hoeveel ik weet. Dat kan de lezer juist gaan irriteren.
Bij East, West kan ik het allemaal nét aan. Omdat ik (Engels gestudeerd immers) de verwijzingen naar Hamlet en Tristram Shandy snap, en dus een end met Rushdie mee kan gaan. De dingen die ik dan niet snap kan ik in elk geval accepteren, en het geheel kan ik bewonderen, omdat het zo mooi is. Hetzelfde geldt voor The Power Out. De gekte blijft gevangen in goede liedjes, de invloeden lopen net niet te ver uiteen, en de 4 gebruikte talen (volgens de band gekozen omdat het ritme van bepaalde talen beter bij de melodie van een lied paste) klinken volstrekt natuurlijk. Alsof iedere band dat zo doet.
Dat dit niet voor iedereen geldt is duidelijk, bijvoorbeeld uit de recensie van een luisteraar op Amazon.com, die vindt dat het gewoon niet hard genoeg rockt. Met al die gekte kunnen we best leven, als je het volume maar opschroeft tot eleven.
Tja.
Alsof je tegen Rushdie zou zeggen: leuk, al die literaire verwijzingen en bijna onstporende zinnen, maar zou je gewoon willen eindigen met een schietpartij en een kus tussen twee geliefden alsjeblieft?
Nee dus. Het is niet zo dat The Power Out een goede plaat is ondanks, maar juist vanwege die gekke invallen en intellectuele impulsen.

Feed your Kopf et votre corazon.
Website (twee nummers te beluisteren in .ram)
The Valleys" [link verwijderd]
(meer weten?) The War Poets

(meer weten?) East, West