4. Lali Puna - Faking the Books

Ik leerde Lali Puna kennen in 2001, via twee mp3'tjes die op Epitonic werden aangeboden: "6-0-3", van het debuutalbum van de band uit 1999, en een cover van "Together in Electric Dreams", hun bijdrage aan Reproductions: Songs of the Human League. Ik werd betoverd door de voor mij destijds aparte sound: dromerige indiepop in een soort retro-futuristische elektronische setting. Prachtig. Ik was eigenlijk al een paar jaar op drift: altijd een liefhebber van (vooral Britse) gitaarpop geweest, een genre dat zich destijds in een flinke depressie bevond. Ik was op zoek naar iets nieuws, naar iets anders. En hier was het dan. Indietronica.
Terugkijkend weet ik niet of ik niet sowieso op zoek was naar nieuwe geluiden, nog los van het lage niveau van mijn toenmalige voorkeursgenre. Wat ik wel weet is dat ik door Lali Puna (die destijds net hun tweede album, Scary World Theory, uit hadden gebracht; ik had direct wat in te halen) mijn oren weer opende voor nieuwe dingen. Tegen het einde van het jaar zat ik naar Dntel en Fennesz te luisteren – waarmee wel meteen de randen van mijn smaak zijn aangegeven overigens: het moet natuurlijk wel Pop blijven.
Afijn, indietronica. Kort na mijn epifane ervaringen werd het genre al snel een stuk groter, en niet zelden hadden mensen rond Lali Puna daar iets mee van doen. The Notwist, Ms John Soda, Console: allemaal net weer wat andere combinaties van (gitaar)popliedjes en elektronica.
De ontwikkeling van Lali Puna vertoont een rechte lijn: van het nog vrij minimale debuut Tridecoder via de iets rijkere opvolger naar Faking the Books, dat van alle projecten van de Münchenaren nu wel de meest weidse sound heeft. Je zou kunnen zeggen dat Lali Puna nu relatief 'gewone' popmuziek maakt, met de gitaar en zelfs strijkers in een prominentere rol. Maar de basis blijft wel degelijk laptop-pop, en als dat tegenwoordig vrij 'gewoon' klinkt, betekent dat vooral dat de band school heeft gemaakt: dingen die Lali Puna mede pionierde zijn nu 'mainstream': dat is dan hún overwinning.
Op Faking the Books klinkt Lali Puna's muziek ruimtelijker, weidser. Soms is de sfeer ronduit shoegazer-achtig, al blijven de songs er weer te compact voor om het daarbij in te delen. De emoties die de muziek uitdraagt lijken niet veranderd sinds "6-0-3" en "Rapariga de Banheira": het ging altijd al om gróte emoties. Grote emoties, en meestal niet aan de vrolijke kant. Grote emoties, die dan in die kleine laptop gevangen werden en zo iets heel bijzonders creëerden. Tegenwoordig mogen ze in al hun grootheid naar buiten, mogen ze ook groot klínken.
Website (video voor "Micronomic" onder 'pictures/downloads')
"1-800-FEAR" (72 uur ter download)
[Ik neem even vrij tijdens de Kerst. De Top-3 volgt dan ook vanaf maandag de 27e.]