11. Klee - Jelängerjelieber

"Teleurstellende plaat".

Het leek me wel grappig om het hierbij te houden voor wat betreft de bespreking van dit album. Hieronder worden vier platen behoorlijk opgehemeld, en dan zou ik bij deze - die hoger staat op de ranglijst - volstaan met zo'n opmerking. Ha ha.

Toch maar niet. Een beetje uitleg ben ik toch wel verschuldigd aan één van mijn favoriete nieuwe bands van de afgelopen jaren. Teleurstellend is Jelängerjelieber alleen omdat mijn verwachtingen zo torenhoog waren. Omdat ik van Klee zo'n beetje verwachtte dat hun tweede plaat Het Ultieme Popalbum zou worden. De perfecte samensmelting van gitaarpop en electronica. Van dansmuziek en goede liedjes. Van compromisloosheid en hitgevoeligheid. Ja, dan kan het alleen maar tegenvallen.
Toch was die verwachting wel enigszins gerechtvaardigd, op basis van Unverwundbar, het debuut van de band (die als Rallye al een paar jaar meer gitaargericht bezig was geweest) uit 2003. Want daar gingen inderdaad dromerige popsongs een perfect huwelijk aan met danceritmes, en leek het Keulse trio de formule ontdekt te hebben van de ideale popmuziek voor de 21e eeuw. Het songmateriaal was alleen nog wat wisselvallig, maar dat zou met de tweede natuurlijk allemaal goedkomen en wie hield ze dan nog tegen?
Nu ja, zo liep het dus niet. Jelängerjelieber werd dus een 'gewoon' Klee-album. Ik ga een vergelijking trekken met New Order. (En dat is geen rare zijstap: zo te horen aan de baslijnen op deze plaat is dat één van Klee's belangrijkste invloeden - luister maar eens naar "Gold"). Als Unverwundbar Klee's Brotherhood is, dan is Jelängerjelieber hun Get Ready. En ik zal niet beweren dat Get Ready een slechte plaat is, maar in het oeuvre van New Order neemt het nu niet echt een prominente plek in. Er staan prachtige nummers op, denk aan single "Crystal", maar ook een (te) groot aantal tussendoortjes en missers. En zo heeft ook Jelängerjelieber een behoorlijk aantal "Rock the Shack"s. Nummers als "Mein Geheimnis" en "Gegen den Strom" (de nutteloze aanwezigheid op dit laatste nummer van Nina Hagen doet sterk denken aan die van Bobby Gillespie op het absolute New Order-dieptepunt) zijn gewoon niet Klee-waardig.

Het album wordt gered door de kracht van een aantal individuele nummers: single "2 Fragen", het afsluitende viertal (waarvan "Wunschfrei" nota bene de sfeer van Coldplay ademt, terwijl "Unser Film" schaamteloos het Cure-nummer "Just Like Heaven" plagieert), en -boven alles- opener "Für alle, die". Laatstgenoemd nummer zal ik aangrijpen om in de rest van dit stuk Klee toch nog eens stevig op te hemelen.

Muzikaal gezien is het precies zo'n ideale synthese tussen electronica en akoestische instrumenten zoals ik hierboven bedoelde: het lied wordt ingeleid door een ouderwetse piano. Samen met een fijne dansbeat uit een drumcomputer (wisten jullie trouwens dat die dit jaar steeds minder populair zijn geworden? Iemand is vergeten dat tegen Klee te vertellen ;-) stuwt de piano het nummer voort. Ondertussen komt er zo'n lekker foute elektronische bas zich ertegenaan bemoeien. En gaandeweg wordt de dominantie van de piano minder en neemt een batterij strijkers (allemaal hoorbaar uit een 'doosje') het roer over. Ondertussen horen we zangeres Suzie in haar gloedvolle tonen de tekst declameren.
En die tekst! Hopeloos, ouderwets, optimistisch, humanistisch: Romantisch. Naief Romantisch zoals het tweeste indiebandje ze nog niet zouden durven schrijven. "Das hier ist für alle, die / die es verstehen. /Die in der Tragik der Tragik / das schöne sehen. /Das hier ist für alle, die / die sich verlieren. Die in der Freiheit der Freiheit / nicht kapitulieren."
Oh ja. "Das hier ist für alle, die / die es laut sagen. /Dass das Leben zu kurz ist / um nichts zu wagen".
Hopeloos sentimentalistisch-romantische teksten op de popmuziek van de toekomst, daar kan niets tegenop. Nou ja, niets. 10 andere platen dus, dit jaar. Maar over anderhalf jaar komt de derde Klee uit. En die zal ik niet binnenhalen alsof het de Verlosser zelve is. Ik wacht gewoon op nog een album met minstens 6 briljante 21e-eeuwse popsongs (alsof het niets is!). En hoop stiekem dat het ditmaal hun Technique zal zijn.
Website (onder 'Aktuelles' zijn de tracks van het album te beluisteren in RealAudio. Behalve "Für alle, die"! Wordt aan gewerkt).