10. Girls Aloud - What Will The Neighbours Say?

Het kán eigenlijk helemaal niet hè, Girls Aloud. Een damesgroepje dat gevormd is als onderdeel van het programma Popstars kan natuurlijk nooit echt goed zijn. Natuurlijk mogen ze best een hitje scoren op basis van hun bekendheid, maar dat hitje kan natuurlijk nooit een goed nummer zijn. Dat moet een huppelend dan wel zoetsappig liedje zijn, niet iets met stuiterende ritmes en een gevaarlijke gitaar. Een album maken is eigenlijk al een beetje de Goden verzoeken, maar iedereen weet dat dat dan vooral vulling zal zijn rondom de Top40-hitjes - niet een consistent, gevarieerd popalbum. Wat ook iedereen weet: de kwaliteit van het gebodene neemt per single af, en een tweede album - als het er al komt - zal slechts dienen om het laatste restje goede wil bij de die-hard fans uit te melken.

Ál deze regels worden dus door Girls Aloud gebroken. "Sound of the Underground", Girls Alouds debuutsingle, was al een waarschuwing; het prima album met dezelfde naam deed er nog een schepje bovenop. En wat vooral opviel: het werd maar beter en beter. "No Good Advice", hun cover van "Jump", supersingle "The Show": steeds werd de overtreffende trap gevonden in de zoektocht naar hooks, naar hitpotentie, en naar gekke geluiden, tekstflarden of wendingen die zo'n nummer dat beetje extra geven.

En nu is er zowaar een tweede album, weer sterk en evenwichtig, en beter dan het vorige. Schandalig.
Als ik zeg ´evenwichtig´ bedoel ik niet dat álle nummers even goed zijn hoor. Die Pretenders-cover (I'll Stand By You) is een beetje... mwah. En het begin van "Real Life" doet me sterk denken aan een nummer dat bij de Belgische Eurovisie-voorronde is afgevallen. Maar dat geeft niks, want op het moment dat die laatste voorbijkomt lig ik al lang voor Pampus pampus vanwege het popfestijn ervoor. "Wake Me Up" en "Graffiti My Soul" zijn van die Glam-stampers als "The Show", "Hear Me Out" is een spookachtige ballade waar Massive Attack jaloers op zou zijn.. Maar wat zou ik het album track-voor-track ontleden als anderen dat al eerder en beter deden?

Het gevoel dat dit album (in elk geval het uptempo-gedeelte) me geeft is dat van in een cabriolet over de brede straten van Las Vegas scheuren. Niet dat ik dat ooit gedaan heb hoor. Het dichtst in de buurt komt waarschijnlijk een trip met twee vrienden naar Zeeland in een VW Golf toen ik 18 was. Met de raampjes open, dat dan weer wel. Op de snelweg in België een tijdlang een Porsche bijgehouden op de linkerbaan. Lachen man. Ik geloof dat we toen een bandje met Rattle and Hum erop in de cassettespeler hadden. Da's dan weer jammer. Hadden we toen Girls Aloud al maar gehad, wauw.

Website ('Music/Video' voor het beluisteren van fragmenten en het bekijken van video's)
72 uur beschikbaar: "Graffiti My Soul" [link verwijderd]