1. The Delgados - Universal Audio

En dan is alles gezegd en gedaan, en staan The Delgados gewoon bovenaan. Met al mijn liefde voor dance, pop en electronica 'gewoon' een bandje op een (eigen) indielabel met gitaren en zo. Verrassend? Mwah.
Allereerst is het natuurlijk wel degelijk pop. Dan wel niet dansbaar en elektronisch, maar alhoewel die zaken meestal een plus zijn, zijn ze natuurlijk niet verplicht. Pop is pop.
Universal Audio is púre pop zelfs, ook in vergelijking met The Delgados' oude werk. Echte liedjes, waarin in betrekkelijk korte tijd heel veel moois gebeurt, en waarin alles gericht is - net zozeer als dat bij Girls Aloud het geval is - op de hooks. Dat sterke refrein, die mooie wending, die lang uitgesponnen zin. En geen gedreutel eromheen, zoals in die vermaledijde rock en avant-garde, met hun solo's en gekke stemmetjes. Zelfs geen strijkorkest om de songs op te tuigen - op zich niet altijd een slecht idee hoor, maar op de twee voorgaande Delgados-platen leek het vaak alsof de strijkers er slechts waren om het gebrek aan urgency, aan Sturm und Drang* - waar Delgados-hoogtepunt Peloton juist helemaal bol van stond - te verbloemen. Terug naar de basis, alles draait om de eenvoud.

Maar goed, er zijn zoveel van die 'eenvoud'-bandjes, met hun gitaren, bas en drums, die van die 'eerlijke' jandouwekroeskemuziek maken (op het Subsforum dook ook de term 'ballenbakmuziek' op, maar daar kan ik niet veel mee aangezien ik geen kinderen heb. Ik stelde me altijd voor dat in ballenbakken een soort liftmuziek voor kinderen gedraaid werd). Muziek waar ik al jaren meer dan genoeg van heb, muziek waar ik doorgaans met een grote boog omheen loop. Wat maakt Universal Audio dan anders, beter, zelfs zoveel beter dat de plaat bóvenaan mijn jaarlijst belandt?
Geen idee. Dat wil zeggen, ik weet wel dat de stemmen van zanger en zangeres me enorm aanstaan; dat dat ook geldt voor allerlei tekstflarden (zie 'far enough is here', uit "Come Undone"); dat de melodieen wel geschreven leken door mijn onderbewuste (je weet wel, van die melodieen waarvan je dacht dat ze al bestonden - en waarschijnlijk deden ze dat ook wel, deels, als stukjes van andere liedjes die in je hoofd leven en elkaar daar al ooit waren tegengekomen). Bovendien vind ik de afwisseling van sfeer ronduit prachtig (de door Alun Woodward gezongen nummers klinken steevast optimistisch - ook als ze verhalen van minder prettige ervaringen, die van Emma Pollock klinken dan weer melancholisch); en eigenlijk was ik al verkocht toen ik de single, "Everybody Come Down" voor het eerst hoorde.
Maar dat zegt allemaal niet zoveel. De eerste vier argumenten zou ieder ander kunnen aandragen voor ieder ander album waar ik totaal niks mee heb. Het laatste argument betekent niets voor de horden mensen voor wie "ECD" slechts een 'aardig liedje' is, 'zoals er zoveel zijn'.

Ik weet het dus gewoon niet. Wel weet ik dat er sinds 1995 (Teenage Fanclub - Grand Prix) geen plaat is geweest met van die simpele rechttoe-rechtaanliedjes die zich zó snel in mijn hoofd boorde. Waarvan ik na 1 of 2 keer luisteren hele stukken meezong, en waarbij ik nog tijdens het klinken van de laatste tonen van een nummer de eerste akkoorden van het volgende alweer begon te neuriën.
Ik weet ook dat Universal Audio me vergezelde op twee trips naar het buitenland die ik, vrij kort na elkaar, in het najaar voor mijn werk maakte. Tijdens de 4 dagen Duitsland was de plaat nog 'gewoon' gezelschap op de hotelkamer, maar tijdens de twee weken Edinburgh kleurde het mijn beeld van de stad (zoals mijn visuele indrukken vast weer effect hebben gehad op mijn beleving van de muziek). Ik ben er toen mee versmolten.

Samengevat: het enige wat ik weet is dat Universal Audio een deel van me is. Het leeft in mij en ik leef voor een deel in die 11 liedjes.
(Beetje melodramatisch? Tja, Omar zegt: "[d]e beste plaat hoort de beste woorden te krijgen", en dit waren de beste die ik vandaag in huis had.)

Website (beetje karig met beeld en geluid, mp3'tje volgt vanavond)

*Nee, volgens mij is daar geen Nederlands woord voor. Misschien is het wel geen Nederlands begrip, wat meteen zou verklaren waarom het met Nederlandse popmuziek nooit wat zal worden.