Song Top75

En dan jas ik er de songs/tracks/singles-lijst er ook maar even door.
Noot vooraf: in eerste instantie liet ik meer dan één nummer per artiest toe in de lijst, maar toen stond Annie dan ook 4x in de Top 20 (en alle tracks van Universal Audio in de Top100.
Maar even gekortwiekt dus, en hier en daar onder het eufemistische 'ook goed' nog wat nummers opgesomd als daar aanleiding toe was. Allez, zonder verder gedoe:

Het Beste van 2004: Songs

1
Girls Aloud

The Show
[ook goed: Hear me Out, Graffiti my Soul]

2

The Delgados

Everybody Come Down
[ook goed: The City Consumes Us, Girls of Valour]



3
Pet Shop Boys

Flamboyant




4
Annie

Me Plus One
[ook goed: Always Too Late, Heartbeat, Chewing Gum]



5
Ada

Maps
[ook goed: Lovelace]


6The Go! Team

Ladyflash
[ook goed: Bottle Rocket, The Power is On]

7
Tiger Baby

Shy
[ook goed: Split of a Second, Sweetheart]



8
McLusky

She Will Only Bring You Happiness




9
Maximo Park

The Coast Is Always Changing




10
The Modern

Suburban Culture




11. Britney Spears - Toxic
12. Bloc Party – Helicopter
[ook goed: Banquet, Little Thoughts]
13. Rex The Dog - I Look into Mid Air
[ook goed: Prototype, Frequency]
14. Scissor Sisters - Comfortably Numb
[ook goed: It Can’t Come Quickly Enough]
15. Language Of Flowers - If Its Not You
16. Johnny Boy - You Are The Generation That Bought More Shoes And You Get What You Deserve
17. The Organ – Brother
[ook goed: Steven Smith]
18. Estelle – 1980
19. Black Strobe - Italian Fireflies
[ook goed: The Abwehr Disco]
20. Three of a Kind - Babycakes (2-Step Mix)
21. Lali Puna - Faking the Books
[ook goed: 1-800-FEAR, Left-handed]
22. Jamelia – Superstar
[ook goed: DJ]
23. Natasha Bedingfield - These Words
24. The Killers - Mr Brightside
25. Klee – Für Alle, die
26. Kylie Minogue - I Believe in You
27. März - Blaue Faden
28. The MFA - The Difference It Makes (Superpitcher Mix)
29. Freezepop - Here Comes a Special Boy
30. Franz Ferdinand - Darts Of Pleasure
31. Trouble Everyday – What’s Wrong (Pink Skull Remix)
32. Special D. - Home Alone (Party Radio Mix)
33. Electrelane - The Valleys
34. Epo 555 - What's Wrong With Disco Tango
35. Ratatat - Seventeen Years
36. The Streets - Blinded by the Lights
37. Snoop Dogg - Drop it Like it’s Hot
38. Trembling Blue Stars – Helen Reddy
39. Client - Radio (Rex The Dog Remix)
40. I am the World Trade Center - Future Sightings
41. O-Zone - Dragostea din tei
42. Shootcharlie - Come Around
43. Rosenstolz - Liebe ist Alles
44. Nina Sky Feat Jabba - Move your Body
45. Scent - Up and Down
46. Junior Jack - Stupidisco
47. Fierce Girl - Double Drop
48. Bauer - Thin White Line
49. Emma Bunton - Crickets Sing For Annamaria
50. Moneybrother - Its Been Hurting all the Way with you Joanna
51. Joy Zipper - Baby You Should Know
52. The Concretes - You Can't Hurry Love
53. Miss Kittin - Requiem for a Hit (feat L.A. Williams)
54. Junior Boys - Birthday
55. The Magnetic Fields - I Don't Really Love You Anymore
56. Air - Cherry Blossom Girl
57. Biba Binoche - Je Chante pour Toi
58. Blue Cafe - Love Song
59. The Devils - Come Alive (Tiga Remix)
60. MIA – Galang
61. Tiga - Pleasure from the Bass
62. Destiny’s Child - Lose My Breath
63. Shapeshifters - Lola's theme
64. girlsareshort - I Wonder If I Take You Home
65. Rachel Stevens - Some Girls
66. Vector Lovers - Electrobotic Disco
67. Dizzee Rascal - Stand Up Tall
68. Dominique - Souvenir
69. Theo Maassen - Doodsbedreiging
70. Alter Ego - Rocker
71. Ruslana - Wild Dances
72. Janet - Love Me For A Little While
73. Munk feat James Murphy & Nancy Wang of DFA - Kick out the Chairs
74. Northern Lite - Go With The Flow (Vocal Electro Mix)
75. Nathan Fake - The Sky was Pink (Icelandic Version)

1. The Delgados - Universal Audio

En dan is alles gezegd en gedaan, en staan The Delgados gewoon bovenaan. Met al mijn liefde voor dance, pop en electronica 'gewoon' een bandje op een (eigen) indielabel met gitaren en zo. Verrassend? Mwah.
Allereerst is het natuurlijk wel degelijk pop. Dan wel niet dansbaar en elektronisch, maar alhoewel die zaken meestal een plus zijn, zijn ze natuurlijk niet verplicht. Pop is pop.
Universal Audio is púre pop zelfs, ook in vergelijking met The Delgados' oude werk. Echte liedjes, waarin in betrekkelijk korte tijd heel veel moois gebeurt, en waarin alles gericht is - net zozeer als dat bij Girls Aloud het geval is - op de hooks. Dat sterke refrein, die mooie wending, die lang uitgesponnen zin. En geen gedreutel eromheen, zoals in die vermaledijde rock en avant-garde, met hun solo's en gekke stemmetjes. Zelfs geen strijkorkest om de songs op te tuigen - op zich niet altijd een slecht idee hoor, maar op de twee voorgaande Delgados-platen leek het vaak alsof de strijkers er slechts waren om het gebrek aan urgency, aan Sturm und Drang* - waar Delgados-hoogtepunt Peloton juist helemaal bol van stond - te verbloemen. Terug naar de basis, alles draait om de eenvoud.

Maar goed, er zijn zoveel van die 'eenvoud'-bandjes, met hun gitaren, bas en drums, die van die 'eerlijke' jandouwekroeskemuziek maken (op het Subsforum dook ook de term 'ballenbakmuziek' op, maar daar kan ik niet veel mee aangezien ik geen kinderen heb. Ik stelde me altijd voor dat in ballenbakken een soort liftmuziek voor kinderen gedraaid werd). Muziek waar ik al jaren meer dan genoeg van heb, muziek waar ik doorgaans met een grote boog omheen loop. Wat maakt Universal Audio dan anders, beter, zelfs zoveel beter dat de plaat bóvenaan mijn jaarlijst belandt?
Geen idee. Dat wil zeggen, ik weet wel dat de stemmen van zanger en zangeres me enorm aanstaan; dat dat ook geldt voor allerlei tekstflarden (zie 'far enough is here', uit "Come Undone"); dat de melodieen wel geschreven leken door mijn onderbewuste (je weet wel, van die melodieen waarvan je dacht dat ze al bestonden - en waarschijnlijk deden ze dat ook wel, deels, als stukjes van andere liedjes die in je hoofd leven en elkaar daar al ooit waren tegengekomen). Bovendien vind ik de afwisseling van sfeer ronduit prachtig (de door Alun Woodward gezongen nummers klinken steevast optimistisch - ook als ze verhalen van minder prettige ervaringen, die van Emma Pollock klinken dan weer melancholisch); en eigenlijk was ik al verkocht toen ik de single, "Everybody Come Down" voor het eerst hoorde.
Maar dat zegt allemaal niet zoveel. De eerste vier argumenten zou ieder ander kunnen aandragen voor ieder ander album waar ik totaal niks mee heb. Het laatste argument betekent niets voor de horden mensen voor wie "ECD" slechts een 'aardig liedje' is, 'zoals er zoveel zijn'.

Ik weet het dus gewoon niet. Wel weet ik dat er sinds 1995 (Teenage Fanclub - Grand Prix) geen plaat is geweest met van die simpele rechttoe-rechtaanliedjes die zich zó snel in mijn hoofd boorde. Waarvan ik na 1 of 2 keer luisteren hele stukken meezong, en waarbij ik nog tijdens het klinken van de laatste tonen van een nummer de eerste akkoorden van het volgende alweer begon te neuriën.
Ik weet ook dat Universal Audio me vergezelde op twee trips naar het buitenland die ik, vrij kort na elkaar, in het najaar voor mijn werk maakte. Tijdens de 4 dagen Duitsland was de plaat nog 'gewoon' gezelschap op de hotelkamer, maar tijdens de twee weken Edinburgh kleurde het mijn beeld van de stad (zoals mijn visuele indrukken vast weer effect hebben gehad op mijn beleving van de muziek). Ik ben er toen mee versmolten.

Samengevat: het enige wat ik weet is dat Universal Audio een deel van me is. Het leeft in mij en ik leef voor een deel in die 11 liedjes.
(Beetje melodramatisch? Tja, Omar zegt: "[d]e beste plaat hoort de beste woorden te krijgen", en dit waren de beste die ik vandaag in huis had.)

Website (beetje karig met beeld en geluid, mp3'tje volgt vanavond)

*Nee, volgens mij is daar geen Nederlands woord voor. Misschien is het wel geen Nederlands begrip, wat meteen zou verklaren waarom het met Nederlandse popmuziek nooit wat zal worden.

2. Tiger Baby - Lost in You

Er zijn veel overeenkomsten tussen de nummers 3 en 2 in mijn lijst. Bij beiden gaat het om dansbare, elektronische pop. Beide komen uit Scandinavië (Annie uit Noorwegen, Tiger Baby uit Denemarken). In beide gevallen neemt een vrouw de zang voor haar rekening.

[2004 is sowieso het jaar van de vrouw in mijn jaarlijst. Nog nooit was de verhouding zo scheef: van de bovenste 15 platen overheerst de mannenzang alleen op de nummers 8-9-14-15. Ik zeg: positieve ontwikkeling.]

Wat is het dan dat er voor zorgt dat Annie op 3 terechtkomt, en Tiger Baby een trapje hoger? Heel simpel: Tiger Baby lijkt een beetje op Saint Etienne. Bij mij is het dan makkelijk scoren hoor.
Zo, De Naam is weer gevallen. In mijn zesregelige bespreking van Lost in You in mijn Subjectivsiten-weeklijstje speelde ik het klaar om Tiger Baby's grootste inspiratiebron 4 (vier) keer te noemen (en dan heb ik het nog bewust beperkt).
Au.
Natuurlijk is het handig om naar een andere artiest te verwijzen als je snel wilt duiden hoe iets klinkt - ik zei het hieronder al eerder - maar het doet in dit geval Tiger Baby geen recht. Tiger Baby heeft iets eigens. Alhoewel, eigens is niet het juiste woord: het gaat om iets dat veel Scandinavische acts in dit genre (Club 8, Waltz for Debbie) gemeen hebben. Ik heb het over een bepaalde melancholische onderlaag in de muziek. Al is het deuntje nog zo vrolijk, het ritme nog zo opwekkend, altijd blijft er iets knagen: ergens is er in het leventje van de zingende dame - het is altijd een vrouw - iets mis. Terwijl ze toch alles mee lijkt te hebben. Je hoopt dat het 'maar' om een verloren liefde gaat, maar zeker weten doe je het niet.
Die onderlaag is ook bij Tiger Baby aanwezig, van het éénpersoonsbed op de hoesfoto tot de teksten (zelfs indie-Eurodancestamper "Split of a Second" gaat over verlies en onvervuld verlangen). Ook in het leven van Pernille Pang zit dus iets scheef.

[Wat een naam! Pernille Pang! Ook dat is een trend. Op 3: Anne Lilia Berge-Strand. Op 4: Valerie Trebeljahr. Prachtig.]

Ondertussen mag de luisteraar genieten van glitterdisco hier, een licht overstuurde breakbeat daar, en mooie popsongs overal. Chocolade voor de ziel, al is het dan bittere chocolade.
Website (onder 'Music' 3 mp3's ter download)

3. Annie - Anniemal

Wat kan ik nog zeggen over Anniemal van Annie dat niet al eerder en beter is gezegd? Meer nog dan Girls Aloud was Anne Lilia Berge-Strand het lievelingetje van muziekminnend weblogland in 2004. Ik kan hier nogmaals wijzen op de knappe composities, de sexy stem, de hippe productie (van Richard X, moet u weten). Ik kan - heel rockistisch - zeggen hoe 'echt' de muziek wel niet is (want Annie verloor haar muzikale en levenspartner en verwerkte haar gevoelens in de liedjes op Anniemal). Ik kan gewoon zeggen: "Chewing Gum", "Heartbeat", "Me Plus One" - de nummers die in een eerlijke wereld het afgelopen jaar niet uit de hitlijsten te verdrijven waren geweest (en nu in plaats daarvan dan maar 'hits' waren op (mp3-)blogs en Soulseek, en desalniettemin bovenaan de song-jaarlijstjes terechtkwamen van zowel de pop-fundamentalisten als de oude indie crowd.
Ik kan het allemaal doen, maar wat heeft het voor zin? Als je Anniemal nu nóg niet gehoord hebt, kun je net zo goed doof zijn. Als je Anniemal wel gehoord hebt, maar het beviel je niet, heb je een hart van steen en water in plaats van bloed. En als beide bovenstaande zaken niet waar zijn, dan wéét je het allemaal al.

Popmuziek in 2004 = Anniemal

Website (Audio/Video: audio en video. duh.)